Ödünç almadın ki kalbimi...geri veresin...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!
Sende durdukca kalbim...şiirlerime esin!
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Seven kalpsiz de yaşar...yeter şeydir aşk o’na...
Dediysem...beni kalpsiz sanma Allah aşkına...
Nasıl uyarsa tıpa tıp bir kılıç kın’a...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Kalp dediğin nedir ki? bir motor ki pat! pat! pat!
Atar da kan basarak...insana verir hayat...
O sende oldukca ben yaşar...ederim rahat...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Mal senindir, mülk senin...her ne istersen kıl da...
Tek sözüm olmaz! .. zira kalmadı pek akıl da...
Bekler be Atakan! .. sev! olsa da hangi yıl’da...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Yoksa hiç ümit...ışık...bir işaret – filân, şey...
Olmasın sabrederim...bir öğlen...ikindi n’ey...
Seslenirler câmi’den...namaza buyrun! ..heeey!
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Tut ki kılındı namaz...alıp götürdüler de...
Koydular kabre...atıp da toprak örttüler de...
Her bir şey tas-tamam...bir iyice gömdüler de...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!


Sende dursun! ..dikkat et! kaçar da yitirirsın...
Kaybetme sakın O’nu...beni de kaybedersin!
Beklerim...zaman çoook çok! ..gelirken getirirsin...
Ben verdim O’nu sana, ben verdim! senin...senin!

01.07.2005/12.30