Hâlden anlayan insan kalmamış bu âlemde
En iyisi hep susmak gözlerim ebkem olsun
Dostluk ruhu, sadece tuttuğum şu kalemde
Bırakın kâğıtlarım gamlarımla nem dolsun

Dört duvar arasında, düşünceler işkence
Sessizlik uğulduyor, kafamın tam içinde
Güneş batıp karanlık gözlerime çökünce
Umit yıldızım kayar gecenin tam üçünde

Yüzüme gülen tek yüz, aynadaki suretim
Kendime acıyorum bir yandan ağlayarak
Yalnızlık zindanımda, müebbed esaretim
Attı beni hüzünler ,,ruhumu’’ bağlayarak

Alışmalıyım artık, konuşmaya kendimle
Hiç kimseyi rahatsız etmek istemiyorum
Bazen konuşuyorum, gökteki efendimle
O’na da şikâyetle, gitmek istemiyorum

,,Ailem’’ hiç yanımda, olmadı zor günlerde
Ölsem, cenazeme de gelmezler, gelmesinler
Birgün ruhumu teslim edersem sürgünlerde
Gömüldüğüm mezarı bilmezler, bilmesinler

S / ÂYE (00:50) 5 Kasım 2012 / Eskişehir

Fırtınalar koparsa karanlık gecelerde
Üzerimi örtmeyin halimi bilmesinler
Dertlerimi anlatsam dostlara hecelerde
Ahvalimi sormadan yürekten silmesinler

DOSTLUKCAN