Her sabah hüzünlü bir yalnızlık kaplar içimi,
Umudun olmadığı günler hep benimle,
Ağlamaklı gözlerim, yeni doğan güneşin peşinde,
Arkamı yaslayıp doğan güneşe,
Hayallere Dalmışım yine,
Ve hayalim şöyle;
Sırtımı ısıtan şu sabah güneşi,
İçime dolarak gönlümüde ısıtsa,
Elemle dolan şu gönlümü,
Avutuverse azıcık.
Karamsarlığa kapılan dünyamı,
Yaşamak sevinciyle doldursa,
Umutsuzluğa umut, dertlere deva olsam,
Tüm insanlara sihirli bir değnek gibi dokunsam,
Onların acılarını alıp, mutluklara boğsam..
Ne yazık,
Öğrenilmiş çaresizlik aslında bu yaşanmamazlık,
Ve bir depresyon,
İnsanlara yardım edemek,
Bazı olayları görüpte görmemezlikten gelmek,
Bir şehit anasının derdine deva olamamak,
Bir hastaya maddi destek sağlayamamak,
Bir yaşlıyı huzur evinde ölüme terk etmek,
Ve en önemlisi Çocuk Esirgeme Yurtlarına terkedilmiş,
Sevgisiz büyüyen çocukları seyretmek...
Ve yine akşam, yine elem,
Boşa geçmiş hayalden öte gidemeyen bir gün...
Karamsarlık yine benimle......
Merhaba derken yeni bir güne...

zcelik42