İstanbul’dun...
Onca vapurların bacasından tüten is’lerin arasından çıkarıp almıştım seni,
istemeden yokluğuna ’’Dul’’ kaldım...
Ve yok oldum...

Şimdi sesimi yutsam,
alfabemden 3 harf atsam,
kinimi kussam,
ellerini bağlasam,
gözünün ceninine yaslansam,
ağlasam,
yağsam rahmet rahmet,
sel olup aksam,
yanağından gamzene doğru dolsam,
ırmak ırmak taşsam,
uyuyor gibi sussan,
çıtını çıkarmasan,
kansam ve ben ahh inansam...
Bir karış odada, kazıdım adını beş parmağımın her bir tırnağıyla,
görenlere kör oldum,
duyanlara sağır...
Soranlara sus...
Söyle kimin kaldı benden başka?
Kimim vardı senden başka?
Ya ben ;
ya ben içinde yaraysam hala??
Kanıyorsam için için ,
ve sen bilmiyorsan acıyan yanlarının ben’den olduğunu?
İnce haslalıktır diyorsan?
Hekimlerde çare arıyorsan?
Çare’n ben’sem?
Çare’m sen’sen???