şehri yalnızlığına terk ediyorum
yılgın gece türküleri ve esmer kadınlar
yol bilmedikleri için yatıya kaldıkları
bu adamın adını artık anmasınlar
kuşkulu bir ölüm gibi kışkırtıcı ey yâr
kestikçe gürbüzleşen saçlarında
yağmur ormanlarının kokusu var

ellerim güz sevmezmiş bu kadar
aklımda zeytin toplamaktan bezdiğim
çocukluk yıllarım olmasaydı eğer
şimdi kırılmış kirpikler toplamayacaktım
dökülmüş kaşların bakışlarından
bir sen anlıyorsun ayrılığın acısını bir de
‘’ dönmezsen ölümü gör ‘’diyen annem
bu kış kaç kuş yuvaya dönmeyecek

günebakanlar bükünce boynunu
aşk darı eker ömür tarlasına insanın
gece kuşları üşüşür birden elleri uyuşur
her kapı kapanmaya yüz tutar akılda
kırılmıştır artık tutunacak dalların
sonsuzluk ağacından bir kalem düşer
Tanrı ölümü de yaz der katibine

yaz eski tel örgü kuşları gökyüzü bakışları
‘’azat mezat beni cennette gözet’


Uçur Gitsin