Dudağımı kanatan sözcüklerin sahibine…hediyemdir.



Binlerce kez nasıl öldürülür bir umut -aynı yerinden-
Ve nasıl yeşertilir yeniden –yeniden-!
Sustuğun sözcüklerin nafakasını istiyor kalbim
Uzaklara dalıyor feri gitmiş bir çift bakış
Sabah mı olmuş deniz kokulu balkonlarda
Aymış mı gün?


Heybetini yitirmiş bir masalın içinden çıkıp geliyor gölgen
Gözlerimi kısıyorum saçlarımı geri itip
Öyle ya! Parmakların en çok onlara aşina
Ben parmaklarına müptela ezelden.
Rüzgar olup yanağımı okşuyor elin –samyelim-
Kağıt olup tutuşuyor tenim.
Yüzümden düşen bin parça
Bütün ifadelerim toprağa seriliyor kum gibi.
Toplanamamacasına.


DİYORUM Kİ;
Ben seni ;soğuk bir kasım sabahı
Usulca üstümü örten harflerinin sıcaklığından
Ben seni;kırgınlığını haytalıkla örtmeye çalışan çocuk kalbinden
Feryadını,arabesk şakalara zerk eden yüreğinden sevmiştim.
Gusletmeni istemiştim gözyaşların dalgalarıma karışırken.


Bilemedim.
Sen de
Söylemedin ki!
Denize düşman olurmuş er geç d a l g a k ı r a n.