Uykusu oluyorum geceleri bu şehrin,
Karanlık seni tüm özlem noktalarımdan geçirir gibi çöküyor üzerime.
Neylersin geceler insanın benliğidir aslında...
Yorgun düşüyorum bazen anıların sarhoşluğuyla uğraşmaktan,
Kelimelerin eş anlamlarında buluyorum eşsizliğini,
Ketun kesiliyorum dilime,
Susuyorum...
Bu uzun yolun hangi sapağına sakladın özleminle kendini ömrüm,
Yoksa bir avluya mı bırakıp kaçtın??
Şimdi ses oluyor sessizliğime bağırışlarım,
Sessizlik bile kaç oktav tırmalar insanın kulağını bilemezsin,
Zamanın ağır ağır çıkardığı o koca gürültü
Tam bu zaman kadar çalmış seni benden.
Gücüm yetseydi eğer yelkovana akrebi ters düşüttürürdüm,
Ve zamana zaman kaybettirirdim aslında.
Ama o beni hep en sancılı yanlarımdan geçti...
Uyudum...
Uykusuydum bu şehrin,
Rüyalarımda yakaladığım ’an’ dediğimde zaman çoktan beni ’sen’ geçmişti...