sen
son sahilin ıssız atlas çiçeği ve sevdaya bakire dilek taşıydın
ne kadar deniz varsa üstüne akardı, fırtına ve coşkulu dalgalarla
ama düşmezdi yüreğine beklediğin o tek damla, ıslanmazdın
sen kurumuş umut tarlalarında, sabahsızlığın akşam yıldızıydın…

çünkü kalem..,
seni henüz tanımıyor, bütün şiirlerini boşluğa yazıyordu
ve yazılan her şiir sanki, mevsimi erken biten yaprak gibi
dalından düşmeden sararıp-soluyor ve kayboluyordu...

...,
senin
yaşadığın her şehir başka gelirdi üstüne, bu şehir daha başka
ama sen sokaklarını adımlamaktan, ölümden kaçar gibi kaçardın
bilsen bile çare olamayacağını, yüreğine yapışmış yalnızlığına
adressiz davetiye gönderirdin, hiç tanışamadığın köşe başlarına…

çünkü kalem..,
aklına getirmeden, bir gün seninle karşılaşma ihtimalini
kurşun damlasıyla imzalıyordu, yazdığı her dizenin sonunu
şiirin dalından düşme sebebi, kim bilir bu damlalardı belki...

...,
senin
dağların patlardı her sabah, ardında sevda masalım saklı dediğin
ama o masal tek satır okutmazdı sana, uçsuz bucaksız boşluğunda
yüreğini toz duman sarardı, daha çok ortasına düşerdin gecenin
öyle kıyamet kopardı sonra, geldi sonunda sonsuzluğun sonu derdin…

çünkü kalem..,
solmayacak bir şiir yazmak için hala kelebekleri bekliyordu
oysa mevsim körler mevsimi, zamanın asası ise paslı zemberekti
işte böyle yaşanıyordu ve benim de senden hiç farkım yoktu...

....,

Cevat Çeştepe

Derken günlerden bir gün Afrodit; odaya girdi, perdeleri açtı, güneş içeriye doldu, yatağında uyumakta olan oğlunun saçlarını okşadı. Ve yumuşacık “anne” sesiyle: -Hadi uyan Eros, bak yeni bir gün başladı bile dedi. Eros annesine gülümseyerek yarı uykulu gözlerini araladı, güne başlamak için el yordamıyla sadak ve oklarını ararken o an pencerenin önünden nereye konacağını çok iyi bilen bir çift kelebek havalandı, uçtu….uçtu……