Ruhunun arka sokaklarında
Sessiz bir ölümü öpmüştü aşk


Baharın çıplaklığında
Kanayan yaralar saklamıştı
Ağaç kavuğuna
Acılarıyla hamlaşan



Susuyordu
Kendi intiharının doğuşuna


Göğsü boş heykeldi
Çekiç darbesine yıkılışının yalnızlığında
Kayıptı



İliklerinde bir nefesti aşk
Ki tene değmedi



Dudaklarından gelmeliydi son nefes
Ciğerlerini kana boyayan
Bir şarkı gibi kulaklarında
Gidişinin ayak sesleri
Yokluğunda ölüyorduk işte
Bir mevsime sığmış iki can’la.


YOKLUĞUNDA NEFES ALMAK


Aynı mısraları tekrardan ibaret
Yatağın dölünde
Kıvranmış ruhum
Hisleri lâl
Körkütük bakışlarının ardına saklı
Sabahların üryanlığı


BAK..


Bir kaç yıldız taktım
Kirpiklerimin ucuna


BELKİ DE..


Dünyanın sonu geldi


Sırtını dönmüş mevsimlerim
Omurlarımın arasına sinmiş rüzgar


Sinsiliğinde beynime hükmetmenin
Tepişip dururum kendimle
Yorgunluğumun arsızlığıyla
Ölüme uyuyamadım


18.10.12
NÜRGÜL OCAK
AŞK ÇİZDİM DUDAKLARIMA,ÖP BENİ ÖLÜ YANLARIMDAN..