Soyadımdır benim yalnızlık!
Çoğu zaman soyadımla yaşarım
Soyadımı taşırım.
Nereye giderse gitsin adım
Soyadım peşinden gelir

Soyadımı Güneş’ten aldım ben
Güne bakan gecelerimin
Kâbus geçirmez uykularında konuldu soyadım.
Cam kırıkları gibidir bazen adım
Dudaklara doldukça kanar diller
Sol yanım lal kesilir bıçağın ön yüzünden
Suskunluklarım yaralanır
Suskunluklarım kanar

Bir dilaltı hapıdır cümlelerim
Kriz anında dilimin altında erirler
Duyumu yitirmişliğim vardır benim
Adımla birlikte

Adım iltihaplı bir yaradır
Kabuk tutmayan
Her seferinde bir yerlerde unutulan
Geri kalmışlık hissidir
Yoksa geç kalmışlık mı?

Soyadımı Güneş’ten aldım ben
Bir eylül gecesi
Gün siyah takım elbisesini giydiği vakit
Ve yalnızlık balosunu
Gözyaşından insanların doldurduğu
Zifiri bir gecede
Giderken bıraktıklarınla
Döndüğünde buldukların arasında ki farka benzer
Adım ve soyadım

Soyadımı Güneş’ten aldım ben
Bir eylül gecesi