ben oturupta, geceden sensizliğe giden yola bakarım
dayanamaz seni terkeden düşleri tek tek yakarım

ey sevgili, şubat soğuğuki ellerimde demlenir
sen olmasan da hayalin omzuma yaslanıp dinlenir

nere gitsem bende tiktakını kaybetmiş bir bozuk saat düzensizliği
ve öksüz bir çocuk gibi taşıyorum yüreğimde sensizliği

ne demeli kayıp iklimlere sürtünerek gelen bu rüzgara
hayatın içindeki seni es geçip, bana yadigar bıraktığı efkara

bir düşün içindeki düşe gömdüğüm paha biçilemez düş
bir gamzeden sessizce hayalime sızar o eşsiz gülüş

bu nasıl hoyrat bir özlem ki sözgeçmiyor yüreğime, ne yapsam nafile
gözlerini yumup ta geçer gönlümden sana giden kafile

med-cezir zamanında yine dargınım ay’la
reddettiğim tanrıyı kabullendim, senden yüreğime damlayan dua’yla

içimdeki siyahı maviye boyar bu his
yine de dağılmasın isterim içimdeki acıyı örten bu sis

içimdeki depremlerle sarsılır, yüreğimdeki karıncalanma
ey sevgili, nerde nasıl ne vakit olursa olsun seni bir an unutacağımı sanma


ALİ RIFAT ARKU
17/10/2012
İSTANBUL