gönül...’
şefa’atin kime bilem de gidem
aşkın zehir’imi sinem’de yanan
görmez göz duymaz dil niyazım sen’de
etten kemik’ten cana kurban olayım
kirpig’ine yaş düşmesin sevdanın
ilmik..! ilmik...! ben dokudum sıram
sevda kuşu tez getire selamı
can yandıda sefasını sürdü demesin
tez gel...!
gönül
sarardı dünyamın yeşil ağaçı
kim degil ki söyle dünya’dan davacı
o yardan gelen dert başımın tacı
sallana sallana gelsin gidelim
gönül
hiç bitmezmi sana işlenen açılar
bugun yarın demez dert’ler kovalar
bir gün gelir senin’de çarkın yeniler
sessiz bir mezarda
bekleme...!
gönül...!






!