o beni unuttu artık
gelirmiyim bilmem rüyalarına
kağıt’tan yapılmış sandalımıza
batmasın’diye tutunuyorum

açık kahve gözrengin
karanlığıma karışınca
ağlarım sabah’a kadar
yorgunum ihtiyaçım var sana

o beni unuttu biliyorum
artık güneş bana doğmayaçak
mevsimler sonbahar’da yapraklarını dökeçek
uğrunda ben ölecegim ama..!
senin haberin olmayaçak

sararıp olaçak yüzüm
senin için sadece aşktı sözüm
kaç kere depremde hasar gördü bu gönlüm
senin beni yaşattıgından haberin olmayaçak

hala bakıyorum
çocukluk degil benim ki seviyorum
mimik’lerini ezmerledim aşkım...!
ben sana ölüp sana bitiyorum

devrimi döndürüyor hayalin
kokun ayrı canyakıyor tenin ayrı
dama taşı gibi oynuyorsun benle
bu hangi çatlamaz taşın eşkali

24 saat’te aklımdasın
beni delirt’tiginin de farkındasın
sana bu kadar tavizi hak görüyorum
sen benim büyüdükce küçülmeyen aşkımsın

edebiyat defterine yazıyorum seni
seninle eksiklerim bütünlendi
mesafeleri bırak artık dön bana
bilirsin bizim aşkımı dünyada tekti....

NİHAL HAYMANA