Sensizliğe
Alışmaya başladım, sanki...
Eskisi gibi,
Düşüncelerimi
İşgal etmiyorsun artık...
Ara sıra aklıma geliyorsun,
Ara sıra da rüyalarıma girip,
Misafirim oluyorsun.
İşte o zaman;
Acaba
Senin özlemin mi,
Yoksa
Benim özlemim mi,
Kavuşmamıza sebep oluyor,
Bilemiyorum ?
Seni düşünmekten
Kendimi alıkoyamıyorum.
İyi olduğunu ortak bir dostumuzdan öğreniyorum.
İçim biraz rahatlıyor,
Senin adına mutlu oluyorum...

Sensizliğe alışıyorum sanki...
Üstadın inci tanesi mısralarında dediği gibi;
"Elbet alışırım. Alıştım.
Her şey kadar, herkes kadar, sen kadar"...

Değiştim, biliyor musun?
Mutsuzluğumla, yaşamaya,
Kendimi; saçma sapan avuntularla
Kandırmaya bile alıştım...

Sensizliğe alışmaya, alıştım sanki...
Uzun zaman oldu, şarkımızı dinlemeyeli.
Artık dinleyip, dinleyip
Kendime acı çektirmiyorum...
Keşkelerimi, geçmişe emanet ettim
Kalbim ve dilimi ara sıra barıştırıyorum...
Adın her geçtiğinde,
Gözlerimde güz yağmurları yağardı
Kurudu göz pınarlarım, artık ağlamıyorum.

İnan bana, çok değiştim!
Her an gelecekmişsin gibi,
Seni heyecanla beklemiyorum...
Biliyor musun?
Bekleyenin de, bekletenin de
"Canı sağ olsun" diyebiliyorum.
Canın sağ olsun...

Hay Allah!
Şimdi bu kadar sözün ardından,
Böyle olmamalıydı...
En azından şimdi, olmamalıydı...

Telefonumun hafızasında
Senden geriye kalan, birkaç mesaj
Şimdi karşıma çıkmamalıydı.
Yüzüme bir tokat gibi vurmamalıydı...

Bak yine, gözlerim doldu,
Ağlamaklı oldu...

Okudum.
Ağladım.
O güzel günlerimiz aklıma geldi
Yine ağladım...
Okudum,
Hem de defalarca okudum.
Sanki karşımda sen vardın,
İşte o zaman seni
Ne kadar özlediğimi anladım
ve yine ağladım...

Meğerse;
Ben sensizliğe çok alışmışım!
Kahretsin!
Yine ağladım
Ha, bu seferde
Salaklığıma ağladım...

//Asi Armes//