../

Yar dediğin bir nehir olmalı içinde, bir ırmak,
Gürül gürül akan bir Kızılırmak...
Söndürmeli geçmişin yangınlarını,
Alevler içinde yanan kalbine doğru usul usul ve derinden akarak.
Sonra narin bir çiğ tanesi olmalı,
Düşmeli damla damla sevdanın tam ortasına, ama mertçe,
Sabahın alacakaranlığına karışarak.
Ve ilk doğduğu günkü gibi tertemiz,
Uzanmalı kollarına savunmasız, çırılçıplak, dürüstçe.
Yar dediğin pişmeli an be an aşk ile,
Buhar olup karışmalı esen lodosa, poyraza, karayele...
Zamansız açan nadide bir çiçek gibi okşamalı ruhunu, tenini,
Gönül gözüyle görmeli insan Yar’inin,
Her dem tomur tomur çiçeklenmesini.
Yanında da olsa Yar, uzağında da...
Özlemlerle büyümeli ruhunu saran sevda.
Bir ömür verebilmelisin eğer ki Yar diyorsan,
O’nun içten tek bir bakışına...
O’nun kollarında unutabilmelisin derdi, tasayı., gamı..
Yar dediğin seni tamamlamalı...
Bir Yar’dan aşağı düşersen eğer günün birinde,
Yar seni yine Yar’ına çıkaran olmalı
Tüm umutlar tükendiğinde...

Heidenheim, 11. Ekim 2012