../

Yarını beklemek niye.
Gün bu gündür diyorum kendi kendime
Herkes uyurken rahat döşeğinde
Hemen şu anda içtimaya dizsem
Birer birer bütün aldanışlarımı.
Provoke etsem,
İçimdeki vurgun aşklar mezarlığında yatan tüm sevdalarımı.
Ayaklanıp birer ikişer,
Aniden bir ihtilal yapsalar kalbimin başkentinde,
Sevdalılar ülkesinin tam orta yerinde.
Ah ne güzel olurdu!..

Yokluğuna her sarılışımda
Yalvar yakar olsam sensiz geçen bütün gecelere
Yakarışlarımı duyup, hayallerimin soğuk ellerinden
Elbet bir tutan olurdu!..
Ah ne güzel olurdu!...

Gelmeyince yine sen
Ya da sen derin bir uykuda iken
Naralar atsam, bağırsam, haykırsam nefes nefese
Ta ki sesim kısılıncaya dek
Vursam, kırsam, döksem, talan etsem
Aşka dair ne varsa...
Elbet mısralarımda sesimi bir duyan olurdu!..
Ah ne güzel olurdu!...

Ya da sen çıkıp gelsen aniden.
İçimdeki ihtilali bastırmaya
Uykularının içinden,
Rengarenk rüyalar ülkesinden.
Sen umudun hiç sönmeyen ışığı,
Mısralarımdaki aşkın en hareli kıvılcımı
Soyunurdun mısralarımda bana yine hece hece
Tutuştururdun aşkın ateşini yeniden
Yanardım, yanardın, yanardık sabahlara dek ateşlerde
Manolya kokulu ihtilal gecelerinde.
Gecem gündüz olurdu sevdalılar ülkesinin tam orta yerinde.
Ah bana bir gelsen,
Ah bana bir uyansan,
Ne güzel olurdu!..

Heidenheim, 22. Ekim 2012