adressiz labirent olur dudaklar
ıssız doklara sokulur şavkı tükenik gemiler
idamlık sözler böler adamlığı
iğnesiz dikilir hasret yüreğe
elma ağacına çıkar bir kuyumcu?
mantık uğramaz aşka
şimdi, nihilist varsayımlar zamanı!




sakil hürmetlere kurulur taklar
yüreği itfaiyeler basar
sinameki vurur zaman
susar çığlıklar
bir an bir çağdır o vakit
dolanır diline mağribi kelamlar
kâh Raman’sın şimdi
kâh Nemrut
ya da golden renkli bir elma ağacı!




kısılır idâre
bozulur kimya
kümülüs düşer nefesler
yatay bir seyir başlar perdelere
bir sayfiye filmi gibi çıplaktır her şey
köşelerde biter tavan!

duymazsın hiç
bir çocuk sarılır memeye
bir örümcek daha ağlanır
sonra Rimbaud girer şiire
teslim olur ortam!
ve o ’belâlı susuzluk
uçup gider göklere’





ve kalakalırsın öylece
elma ağacındaki kuyumcu gibi!





ya sağa dönersin
ya kendine
yasaktır, ağırdır
ağrıtır yüreği nihilist sol(u)lumalar
kimsesizlik denizidir şiir
yasaktır tek bir replikle sollamak!
ve miâdı ihtiyar
yaşlı bir yalandır yas aklamak!

yas bozdurmaktır ağlamak!





ve
en çok
işte bu zaman benzersin
e l m a s ı n ı kaybetmiş bir ağaca
bir kuyumcuya!


iğnesiz dikilir hasret yüreğe
ve
tesbihte hata varsa, yarımdır dua!





ToprağınSesi




(Nebiha Muradî hocama dâimî hürmetlerimle.)





.