Kâinâtım bir delilken, onca âyâtım yanıt
Anlamaktan pek uzaktın haz verirken her düşün
Bir işâret bekliyordun varlığımdan bir kanıt
Maske eksik gezmiyorsun; taktıran kim bir düşün!

Kim; felekten gün çalarken benliğinden bezdirip
Tam doğarken kûn dilinden şemsi birden donduran?
Kim; sevenden, sevdiğinden ayrı, bîzâr gezdirip
Aşka dâir duygu varken kalbe kasvet konduran?

Doğru yanlış her işinden kul için bir pay düşer
Darda kalmaz tövbekârlar, zâyi olmaz zerre hak
Mutmaindir rahmetimden affa lâyık her beşer
Hissedardır hem azaptan ehl-i ehvâ, müstehak!

Her amelden aynı îmâ; sanki ben kul, sen ilah
Halk eden sen, Kibriyâ sen, muktedir sen, ün senin
Hem sağırdın, hem de âmâ; zînetin şer, şirk, günah
Hüzne gark ol, ağla nankör; şimdi en zor gün senin

Müntakîmdir yek diğer ismim bilinsin isterim
İşte Furkan! Tut ipimden, nefsi kıblen etme sen
Ahmed’imdir (SAV) kutlu elçim, gayri yol dehliz derim
Kurtulursun, kovduğumdan Kutb-ü Âzam etmesen

Ey utanmaz cürm-ü meşhud kibri âlî serseri
Kudretimden perde çektim; haydi, yırtıp atsana
Bir görünmez dev yarattım, zindan ettim her yeri
Pek de mağrur, muktedirdin! İşte hasmın; çatsana!

Bir musîbet arzu ettin, hâl dilinden, bir belâ
Kayda lâyık bir değerdir; mûteberdir her niyet
Say ki âlem bir mizansen; az öten dâr, Kerbelâ!
Silkelen bir, bitmeden gün, solmadan fer; secde et!

Zifri keskin bir mahaldir dünyevî en son durak
Orda başlar zorlu kışlar, korku, kasvet, pürtelaş
Süslü handan ayrılırken affa lâyık can bırak
Der musallâ, hem salâlar, onca feryat, gözde yaş.

Âkıbetten bîhaber kul, gör ne âciz taptığın!
Kim demiş yaz hiç tükenmez, yerkürendir öz vatan
Hem ezelden ahdi bozdun, hem ihânet yaptığın
Misl-i miskal ar bulunsun, yüz kızarsın; az utan!

_ . _ _ / _ . _ _ / _ . _ _ / _ . _

Mecit AKTÜRK