yüreğimden korkuları kovalarken,
yalnız kalıverdim bir anda
bu kocaman dünyada..
nerden bilebilirdim ki,
korku ve sevginin kardeş olduklarını..

ilk sevgiyi annemden öğrenmiştim..
bana hep gösterdiği
süpürgenin topuğunda
korku ile tanışmıştım..
sonra o sonsuz sevgisi gelirdi yüreğime
o zamandan beri korkarım sevgiden..
çünkü hep korkudan sonra geliyordu sevgi.

kazanmadan önce
kaybetmekten korkmayı öğretti hayat bana.
oysa kazanmak sevgiydi..
kaybetmek ise korku..

yakın bir zamanda korkularımı
savuşturdum hayatımdan..
ve sevgisiz kaldım..
sevginin korku ile kardeş olduğunu
ben nerden bilirdim ki...

ben bu kadar korkak değildim..
yüreğime hep sevgi saldım..
sevgi kalleşlik yaptı :(
yanında hep korkular getirdi..

şimdi korkusuzum..
ve sevgisiz :(

giderken korkularım başımdan,
kardeşleri sevgiyi de
götürdüler beraber,
ardı sıra..

şimdilerde ne mi yapıyorum,
kovaladığım korkularımı
davet ediyorum tekrar
bu yalnız kalmış yüreğime

sevgiyi de getirmelerini ümit ederek......

_gÖKHAnN_