ellerim anne
teli kopan saz gibi
küfürden baretler faydasız
içimdeki geniş kirpikli zaman türbesine
gözlerim halk türkülerindeki kırık ezgi

sen bildğin gibi davran sevgili
bildiğin gibi...



acıya türdeş ne varsa dilimde şimdi, kahır niyetine
sürünür müydü yerlerde
serilir mi toprak nevresim gibi
sevda yelleri de giyinir mi kırmızı
yakışır mı mahremine al rengi



dağ dal yamaç ne varsa kefen şimdi çiçeklere
ve sen sevgili
soyun ne varsa şimdi
birazdan bir şarkı r a s t layacak yüreğini

-bir bahar akşamı...-



hani eski bir yüzüğüm vardı
babamdan kalma köstekli saatin üzerinde
hani büyüyünce takarsın dediğin
ben büyüdüm artık anne
sadece çocuksu anlarım benden bâkî
öyle deme şimdi
sus, sakla, göm
kırık bir oyuncağı yok eder gibi
unut deme şimdi bana, çekil
bilmez gibi
yanaklar dişten önce çürürken
ya nasip adımlı atlar üzerime üzerime yürürken


bilirsin kumbarada saklardım hep
harcayamadıklarımı/biriktirdiklerimi
bitiremediklerimi
boynuma asardın hep ’kaybetme’ dediklerini
boynum öksüzse neden kızıyorsun
o’nun elleri artık benim değil
sorma anne,
ben kendimi
öyle bir harca yamadım ki!




hiç değişmedim ben anne
hâlâ aynı tohuma tomurcuğum
tüm dileklerim hâlâ aynı ağaçta dikili
bakma sen kağnı çeker gibi sızlayan burnuma
ne varmış yanağımda
onlar şimdi lağvedilmiş
küçücük! eski anı izleri!



inanmadın değil mi
zaten sana da hiç yalan söylenmez
büyüdüm ben artık anne
sadece çocuksu anlarım benden bâki
artık zaman harcamıyorum fazlaca
umursamıyorum garip hâllerime
şimdi sus
kıyamı düşen dil eylemsizlik kuşanmaz gibi
sorma hiç
neden beyaza boyadım ayakabılarımı
susturdum sıkıca bağladım kırmızı iplerle dilini
bu hiç bir şey demek değil anne
zorlama kendini!


artık zaman harcamıyorum büyümeye
bazen en gerekli şey bakıyorsun ona
farkındasız asılırken zamana
sen her şeyini biriktirirken
o seni öyle bir harcıyor ki!


işte anne
o, kırık bir aksan bırakarak geride
gitti...


evlendi!






ToprağınSesi




.