Aşka kâbedir kalbim, mukabil hazza mazhar
Sinemde hicran ile yanan yer tam buramdır

Kimse bilmez gönlümün kimden ne çektiğini
Derdimle hemhal olup inleyen tamburamdır

Kaç can gelip geçtiyse o kadar tanımı var
Aslını bilen yoktur, aşk müphem bir kuramdır

Cennet’te vâdedilen herşey burda da mevcut
Orda yenecek yemiş burda niye haramdır

Talihi yâr olmuş da ne zaman yüzü gülmüş
Yoksulun yaşantısı baştan sona dıramdır

Kerâmeti kendinden menkûl bir çok cüretkâr
Şair kesilivermiş, bu ne menem meramdır

Meydanı tenha bulup, herkes bir şey söylemiş
Biraz beni dinleyin, bu kez benim sıramdır

Bir terkibe girmeden rastgele söylenen söz
Ne şiirdir, ne nesir; tesirsiz bir kelâmdır

Güneşle flört eden kara üzüm habbesi
Soframa iştah katan şarabımdır şıramdır

Kaf dağının ardında açan gülün kokusu
Doldurur genizimi, meret buram buramdır

Mahlûkat-ı mahsusa sayılan insanoğlu
Arza hâkim olsa da bir sefil nefse râmdır


(15.08.2012 – Lüleburgaz)

Zekâi BUDAK