Bir zaman tünelinde
Kalmış gibi sanki ruhum
Tarihten uzun yıllar önce
Yok olmuş silinmiş bir sevdanın
Buruk sevincini yaşıyor gibiyim
Neyi söylersem söyleyim
Neyi anlatırsam anlatayım
Her masalın bir sonu olduğunu
Bile bile hayallere dalıyorum
Bir hikaye tadında yaşıyorum
Hayatın bütün anlamlarını
Sözüm onadır ki, susuyorum
Her var olan sevdanın ardı sıra
Akıtılan gözyaşlarımıza inat
Hayatla düpe düz alay ediyorum

Kaybolmuş ruhumu ararken
Ölümün koynunda uyuyorum
Soğuk musallah taşı bile
Bedenimi sıkısıkı sararken
Ne ölmekten korkuyorum
Nede yaşayabilmekten
Yüzümün sureti bile
Bir başka anlam buluyor
Gözlerimin görebildiği
Heryerde satılmış olan
Ruhlar yaşıyor bu alemde

Bedenlerimiz yaşanılan
Herşeyden habersizler
Nefisler ise köleleştirilmişler
Dipsiz kuyulara atılıyor
Kendi kaderlerimizde ki
İnce çizgiyi görmesinler diye
Aslında biz insanlar
Bunca ap açık gösterilen
Hayatın gerçeklerinde
Görmemiz gereken
Gerçekleri göremiyoruz
Şimdi artık zamanı geldi
Nereye kaçarsa kaçsın
Ruhunuz ve bedeniniz

Siz doğmadan yazılmış olan
Kendi kaderimizden
Asla hiç bir yere kaçamayız
Her ne yaşarsanız yaşayın
Hangi taşın altına
Saklanırsanız saklanın
Mutlak kendi kaderiniz
İgne deliği kadar ince olan
Bir deliğe girsenizde
Ölüm meleği birgün mutlaka
Sizi biryerlerde bulacaktır
Hangi zaman tünelinde
Saklanırsanız saklanın
Ölümden asla kaçış yoktur

Ufuk GÜNEY