28
Yorum
17
Beğeni
0,0
Puan
2999
Okunma

bir resmin içinde hapsolmuş
o beyaz ışık, yıldız parçacığı
kendiliğinden uzanmaz kollarım
mancınıkla çekilmez
balıklı gölde yüzenler değil odun parçacıkları
ateşimden düşenler
yok sayılan adımlarımın peşindeyim
arkamdan sürüklenen,çöp yığını değiller
orda dilleri sürgün
tıpkı yabancı bir şarkı gibi
onları söylemiyor şarkılar
genizlerini yakmıyor
nasıl yapay duruyor hüznüm üstlerinde
bir şey bırakmalıyım suyun üstüne
nilüferler açmalı
beyaz bir bakış gibi
sevgi kayığı iz bırakmalı gölde
takip etmeli içi yanak gölgeler
ertelenmez düşlerimi
kolay değil dışarı çıkmak resmin içinden
resim tutsak!
ay büyürken
bütün yüzlerin perdesini açmak
birbirini bulduğunda ellerimiz
kolay değil
ceset torbaları hazırlanıp
konteynır kentler kurulurken
kendi sınırlarımızı açmalıyız
kara perdelerle kapatılırken resim
ışık sızmasın diye ara yerlerden
bir işe yaramalı merceğin bir noktada buluşması
santim kaymadan orda birleşen gözler
kırılmadan aydınlık
on iki metreymiş auramız ulaşamayız birbirimize
oluşturmuşsun manyetik alanını
derken avukatlar alınıyor savunmadan
aramızdaki metreler uzadıkça uzuyor
insan dağları görmüyor dağ olduğunu
ey ağaç altında umarsız
yeri bile kazmayan sen
1.10. 2012 / Nazik Gülünay