Susalım en iyisi biz şimdi
Şiirler konuşsun
Farklı anlamlar yüklemeye çalıştığımız şu hayat
Kaldıramadı bu hiçliği
Bana yükleyelim
Sen herkes olurken
Ben hiçleşeyim

Susalım…
Şiirlerin zehrini içtikten sonra
Tutunacak sağlam kapı kalmasın
Çürük tahta hepsi
Kapının yarısı tahtakurularının yemesi
Yarısı çocukların gözlem yeri

Tuttuğum elimde kalıyor
Kapılar kapanıyor

Susalım
Elimizde, avucumuzda sıktığımız saçmalıklarımızla
Acı çekerken tırnakladığımız avuçlarımız
Ne zaman iyileşir?
Hangi el ilaç olur avuçlarımıza
Ellerimiz ayrı sabahlarken

Susalım
Bir şiir boşluğu kadar
Bir elif miktarı nefes alışımızda
Dört elif miktarı susalım
İçimiz kan kusarken
Biz kızılcık şerbeti diyelim

Susalım
Kanarken biz de kandıralım herkesi
Herkesin sıradanlaştığı yerde
Kimse bilmeyecektir kan kustuğumuzu
Bu yüzden sustuğumuzu

Susalım
Elimizde kalan şiirlerimize ağlarken
Okunmayacak, okunamayacak dizelerde
Demlenen çayın bayatlamasına kadar susalım
Susarken de özleyelim biraz
Seni sonra da herkesi

Susalım
Uzaklaşırken
Hayal kadar ulaşılmazlara
Yıldızlara taşınırken
Güneşten beslenirken
En çok da şiirler zehirleşirken susalım

Susalım
Nasıl olsa anlayacak birileri yok
Herkes birbirinin aynıyken
Farklılaşmaya çalıştıklarımız için susalım
Farkımız kadar
Şiirlerimiz kadar konuşalım
Şiir olsun dilimiz
Şiir olsun öfkemiz ve adımız

Susalım
Hayat kaldığı yerden devam ederken
Biz olduğumuz yerde kalalım
Okuna her şiir terk ederken bizi
Yazacaklarımızla kalalım

*

Susuyorum
Zehir zemberek şiirler kusarken
Gidiyorum
Ardımda yarım bıraktığım şiirlerimi bırakarak
Hala inanarak
Şiirlerin okunacağına


Bir Ekim İki Bin On İki 17 20
Nevin Akbulut