Aşk geldi diye mi götürüyorlar bizden aklı?
Yani;
İkisine birden sahip olmamız imkansız mı?
Ya da aşk ve akıl iki büyük düşman gibi,
Hiç bir arada duramazlar mı?

Kalbim diyorum anne,
Kalbim çok tuhaf bu aralar...
Misal;
Sanki içinde çocuklar var
Ve koşuşturup duruyorlar...
Bir bu yana, bir şu yana...

Anne aşık mı oldum ben yoksa?
Yani senden başkasını mı sevmiş oldum şimdi?
Ondan mı bendeki bu âni;
Çocukluk,
Saflık
Ve masumluk değişimi?
Sevmek diyorum anne,
Ne kadar da çokmuş öyle...
Hani daha dün sana söylediğim gibi,
Hani ellerimi iki yana doğru kaldırıp,
Sonuna kadar da açıp,
Hani dünyalar kadar demek gibi bir şey işte...
Anla artık...

Bir tane dünya varken,
Ben "dünyalar kadar" seviyorum anne...
İşte böylesine çok,
İşte böylesine aklım almıyor...

Peki anne,
Sen bir şey anladın mı anlattıklarımdan?
Yoksa benim gibi,
Senin de mi aklın nasibini alamıyor aşktan?

Ahmet Kastancı