ADINI SEN KOY

benciliğimden alabildiğine sıyrılarak kendi içime döndüğüm,
Aklım bir türlü almasa da
tüm dünyevi gerçekliklerden uzak
kendimle baş başa olduğum,
karşılıksız bir sevdanın ölüm saçan dehlizlerinde
son noktayı koymaya uğraşadurduğum
bu çöl sarısı hikayenin,
sen koy adını…


sen koy aramıza girmesinden çekinmediğin
benimse onca çığlıkla perdelediğim
karanlıkların adını…
duaları dualara ekleyip çaresizce beklediğim amin’lerin
adını sen koy…

çöl sisi gibi kaplarken bütün beyin hücrelerimi siluetin,
hazırlıksız yakalanıyorum başkalaşmış dokunulmazlığına ruhunun..
yankılanırken sessizlik odamın kalın duvarlarında
adını sen koy yaşadığım cehennem saatlerinin,
bitmek tükenmek bilmeyen
güç bela araf sükunetinin…


unutmayı diliyorum “sen” gibi
adına yazılan şiirleri de.
Manası bilinmiş bilinmemiş tüm muammalı sözlerin
sen koy adını,
her satırda can evimden vurulduğum,
kaybettiğim kelimelerin adını sen koy….


Gördün mü bak,
Yabancı düşüyor yine aklımla kalbim birbirine,
Kıyıya vuruyor beynimi yıkayan ölü düşüncelerim çaresiz.
Geceye karışmamak adına ne varsa hafızamda
Yüreğimden yakalayıp tutuyor sana doğru..
Al ve adını sen koy mürekkep kokan avuçlarımın.
Bir gülüşüne adadığım kurbanların,
Seni beklerken geçen sonsuz baharların
Adını sen koy.

Erirken umutlarım kendi geçmişimde
Dağılırken sicim sicim aklımın sol yanına,
Senden çok toprağa yakınken şimdi
Çıkmaz sokaklarında bir ömrü tükettiğim kimsesizliğin
Adını sen koy hadi….

(elif topal)
16.09.2012