Kaçış durağının son yolcusu!
Buyur içeri.




Düşlediğin yerin yollarına kan gülleri ekili,
Dikenli tarlalar,
Sıcak zift henüz zeminler,
Soğan zarı katmanlarında çeperler evi.



Kaçış memleketinde göğün rengi kuzguni,
Bir evin duvarlarından sıyrılıp atılıyor son pembeler.
Gökkuşağı kovulmuş semadan, göğü ihanetle yargılı.
Yargısız,
İnfazlı.



Ağaçlarından dalları liğme ediliyor,
Yaprakların yeşil mazisine katran sıvıyorlar.
Yüreği suçlu kılıyorlar,mimlemişler,arıyorlar.



Deryalarında bir zamanlar denizlerin,
Aç sırtlanlar yüzüyor.
Kararıyor yüzleri,
Kokuşmuş hasret parçalıyorlar.



Ve ben ellerimde tek yönlü bir kaçış sevdası,
Yalın ayağımdan hali değişmeye başlayan beden maddesinde
Eriyorum.


Gelişimden memnun kalamadan,
Dönmeye yüz bulamıyorum.
Git demediler bana,
Benliğimden müebbetliyim.



Yedi kat göğün kandillerini söndürdüm tek tek.
Burası öyle soğuk,karanlık ve çirkin ki..



Çekiliyor gözlerimden renkli balonlar
Uçuşuyor eteklerimde son peri tozları,
Hayali hayaller karaborsa,
Hangi cehennemde kaldım ki?


Beni gönüllü esir aldılar,
Geri vermiyorlar.