19
Yorum
21
Beğeni
5,0
Puan
1706
Okunma
ne zaman çocukluğumu düşünsem
balkondaki hanımeli geliyor aklıma
bir de küpeli
hani renk renk çiçek açan
annemin sularken bebek sever gibi okşayışı sesiyle
benim utanmadan kıskanmam bir çiçeği
-en çok beni sev anne
bırak otu, böceği-
pencereleri düşünüyorum sonra
hayata açılan camları
karşımızdaki bakkalın sattığı gofretlerin tadı geliyor ağzıma
balıkçı dükkanındaki balıkların kokusu
hiç işlemeyişi yandaki dükkanın
sokağın ruhunu içime çekişim ve
olaysız biten günlerin hayal kırıklığıyla kapatışım perdeyi.
güneşin doğuşunu izlerken balkonda
babamın yanıma gelişi
tıpkı yağmurun sesini dinlerken yaptığı gibi omzuma dokunup
’romantikliğini babandan almışsın’ demesi
sokak lambasının ışığında okuduğum romanın gölgeleri düşerken odaya
kardeşime sarılıp uyuyuşum...
ne zaman seni düşünsem
çocukluğum geliyor aklıma
yokluğun maddi, varlığın manevi olduğu
mutluluğa geçit verdiğimiz yılların hüznü çöküyor üstüme
ne zaman seni düşünsem
hanımeli kokuyor ellerim
küpeli çiçek açıyor.
annem saçımı okşuyor küpeliyi sever gibi.
5.0
100% (23)