5
Yorum
4
Beğeni
5,0
Puan
1092
Okunma
hastaneden eve vardım,
hâlâ kırıklar içinde ellerim kollarım ayaklarım
oysa bütün derdim Nurcihanım,
mektuplarını soramadım..
sanki evde beni bekliyor Nurcihanım..
kimbilir ne acılar içinde
adıma yazılmış kaç mektup vardı evde
kırılmış.. isyan etmiş olmalıydı.. hem de
ne sitemler.. yeter ki “beni unut” demesin de
yeter ki iyi olsun da Nurcihanım..
emmioğlum yere bakıyor..
gözlerini kaçırıyor
bana O’ndan bahsetmiyor
utanıyor sıkılıyor
dile gelmez Nurcihanım..
..
5.0
100% (5)
Cevap Yaz