Hüznü bana
Kardeş kılanları
Artık hayalimden
Düşlerimden
Gerçeğimden
Siliyorum

Dün aynaya baktım
Gerçeklerin aynasına
Gözlerimde yaş kalmamış
Duygularım düşüncelerim
Sisler altında kalmış
Gözpınarlarım kurumuş
Dilimde söyleyecek
Söz kalmamış

Bana hüznü
Kardeş kılanları
İnsanlığı insanları
Yaşamaktan bıktıranları
Bir çizikle çiziyorum artık

Ben,
Hüznü yaşayanların
Hüznü yaşatanların
Gerçeğini gördüm

Suratsız insanların
Vicdansız insanların
Yalancı riyakâr insanların
Sırıtkan gülüşleri altında
İnsanlığın ezildiğini gördüm
Yok edildiğini gördüm

Artık
Gözlerimde yaş kalmadı
Gözpınarlarım kurudu
Ağlamak istiyorum
Ama yok, yok artık

Zaman,
Artık ağlama zamanı değil
Zaman düşünme
Bilinçlenme zamanı
İnsanlığın fidelerini
Yeniden ekme zamanı
Yok, edilen insanlığı
Düşünme zamanı

Bir ömrün geçtiği yıllardan
Bir çınarın devrildiği yıllardan
Savrulup serpildiği yıllardan
Tekrar tohumların
Yeryüzüne ekilme zamanı

Artık ağlamak yok
Ağlamak yok artık

Düşünmek var
Bilgilenmek var
Bilinçlenmek var
El ele kenetlenmek var

Gerçeğe,
Gerçeklerin ışığında
Yürümek var
İnsanlığı yok edenlere karşı
Bilinçlenmek var

Ağlamak yok artık

17.01.2009 – İzmir