1.

sesinde adı konulmamış bir baharın çığlığı var
kalemine gömdüğün kapanmamış bir hikaye
af diliyor yazdıkların daha yazmamış olduklarından

sen maviyi severdin çocuk, perde aralığından gökyüzüne bakarken
gidilecek kentler var,dinlenecek türkü tadında hayatlar var derdin kendine
sen maviyi,daha tanışmadığın insanların varlığına inandırdığı için severdin
bak yıllar geçti aradan
aradan koskoca bir boşluk geçti
doldurmaya yeltendiğin bir gençlik nefes alışı kadar kısa
boğazında düğümlenmiş hüzünlerin arasından verdiğin nefes kadar uzun geçiyor
sen gülümsemeyi severdin çocuk
sen hayatı severdin

tanımlanmamış bir yolun başındasın şimdi
umudu giymek zordur, acılar dondururken parmak uçlarını
ve çıkarma zamanı şimdi ,yüreğinin sözlüğüne düşen tüm kelimeleri
beyninin bir köşesine konaklamış, hayatın dipnotlarını silme zamanı şimdi
alnına düşen kakülleri saçına iliştirip ,gözlerini yoldan çevirip
yolun ilerisine bakma zamanı şimdi

sen sevmeyi de severdin çocuk
uğrun uğrun,bağıra bağıra,sessizliğinde ağlaya ağlaya
...