Aslında “sözcük araştırması” için gitmiş gibi yapıp, efsanesini duyduğum “Şadiye’nin Aşkı”nı finalde anlatmaktı amacım.. Bu ücra bir dağ başındaki yoksul köylerinde misafirleri olduktan sonra hikayenin kahramanı öğretmen buzağı almak için kamyoneti ile beni gelişmiş, refah ve kültür düzeyi çok yüksek akraba ve komşu kasaba Gökdereye götürdü, bende hikayesine ulaşmak için, onunla birlikte olmak için elbette can atarak gittim., Bana köyde ve yolboyu ballandıra ballandıra anlattığı “Gavur Müezzin”i tanıtacaktı güya, bana göre belki onbeş gün sürecek bekleyiş kendiliğinden halloluverdi.. Merakımı anlayan Gökdereli Hacı Abi bana oğlunun hikayesinden bahsederek beni ona yolladı.. Ali Hocaya da böyle ulaştım.. Ama önce Şadiye’yi bir de bu eşinin anlattıkları ışığında yeniden seyrettim.. O hep kapıdaydı, hep meşgul ve hep alışılmışın dışındaki kitapları ile; eşinin dediğine göre Şadiye’nin okuduğu ve mutlaka çocuklarına anlattığı binin üzerinde kitap; merak ettiği bazıları da kör alfabesi ile yazılmamış olduğundan bunun en az iki katı da kendisinin Şadiye’ye okuduğu kitaplar girmiş evlerine; başkalarına yollamışlar hep, “eşim sayesinde okudum” “insan oldum” “hayatı anladım” “güzellikler yaşıyorum” diyor.. Bunlar ne güzel “nimet”miş..

Onlar’a ömrümce hayran kalacağım..