Kaldırım taşlarında bir çocuktum

Caddelerde buldum rüyalarımı

Karanlık sokaklarında kayboldum, kuytu bir şehrin

Ben bir köy idim

Ne sokağım vardı ne de nefes alacak bir caddem

Aşkımın zincirlerine vurulmuş bir köle oldum

Ne sen varsın şimdi ne de eski gülüşlerin

Ta derinde sol yanımda hala boşluğun...

Paslı zincirlerimde faydasız,umutsuz çırpınışlar

Güneşi,bulutu,ayı,yıldızı olmayan gökyüzü misali

Nefesini hissetmesem de seni yaşıyorum sen de yaşıyorum

Sonunu getiremediğim şiirlerimin sabrını sen de yaşıyorum

Yalnızlık tutsak etmiş zifiri karanlık ruhumun

Gözlerin dört duvrda mevsimler yaşatıyor bana

Çaresiz gecelerin imdadına seni düşünerek yetişiyorum

Yaşantımın pişmanlığına bırakıyorum kederlerimi

Güzelliğinin sadakasıdır bana hayat veren ey sevgili

Hayatım anlamına kavuşur doğarım yeniden

Çünkü yüreğimde ateş gözümde güneşsin.

Döndüğün yollardan temizlenir küllerim.

Dünüm yarınım yeşerir kendiliğinden


MEHMET HATİP YILMAZ