Bir rüzgar esiyor,hışıltısnda saklı çocukluğum.
Dinmeyen bir yağmur yağıyor.
Güneş yarı giyinmiş,yarı açık.
Kuşlar üşüşmüşler bir ağacın dalına.
Çocukluğumda dinlediğim şarkıyı,
Mırıldıyor hep bir ağızdan...
Rüzgar,Yağmur,Güneş ve çocukluğum.
Ne de güzel bir orkestra...
Huzur veriyor ruhuma;
Mevsimler gelmiş geçmiş,
Bir yaprak gibi savrulmuşum.
Dalından koptuğum yerdeyim yine.
Birlikte dağ bayır gezdiğim çocuklar,
Gizlenmişler üstü kapalı bir yerde.
Biliyorum,bu yağmur dinmeyecek.
Ve ben hep aynı yerde bekleyeceğim;
Çocukluğumun geçtiği yerde...
Bir kuşun kanadına tırmanıyorum.
Gökyüzüne doğru uçuyorum.
Eski günler geri gelsin diye,
Bulutları dikiyorum,dantel dantel.
Ve bir Güneş doğuyor çırılçıplak.
Yağmur diniyor sonra, usulca.
Çocuklar hep birlikte çıkıyor,
Zamanın tutsak bıraktığı yerden.
Hayalini gördüğüm son rüyada,
Gözlerimi açıyorum ki ölmüşüm!

Mehmet Hatip YILMAZ