İnsan yaşamayınca hissedemezmiş yeni öğrendim,anne
Her zaman şükretmemi isterdin ya, hastalandığım o gün
Binlerce isyan etmiştim, küçük bir sıkıntım bile olsa belalar okurdum:
Geçmişe, geleceğe,kadere,inanca, umutta …
Hiçbir şey umurumda olmazdı, dünya benim istediğim gibi akmalıydı,
Ne biraz hızlı ne biraz bulanık yalnız benim istediğim gibi
Çoğu kez suya yazılar yazar,
Gerçekle hayal arasında köprüyü bile fark etmeden yollar döşerdim
Hayallerdekini hep gerçeklere taşır aradaki köprüden geçemeyeceğini bile anlamazdım
Köprüde takılırdı bütün umutlarım,
Anne , hep kanatlanır geçirirdin beni,vazgeçemediğim hayaller aleminden
Yanıma kaçamak bir şeylerde sıkıştırırdım
Benim yüküm yetmez gibi onları da taşırdın sessizce
Umudumu kendi geleceğinle yeşertirdin
Çok çabuk pes ederdim sinirlenir umutlarımı koparır atardım
Sen yine de her seferinde bir umut tohumu daha çıkarır,
Benim için tekrar yeşertirdin,hayatından bir parça daha kopararak
Fidan olurdu gelecek olurdu umutlarım,
Senin büyüttüğün fidanın dibinde hep başkalarıyla zaman geçirirdim
Fidanın dalları incinir eğilir bükülürdü,önemsemezdim
Anne sen benden daha çok korurdun umut fidanımı, gelecek fidanımı
Sonunda ağaç olurdu binlerce kez söktüğüm fidan
Ağacın gölgesinde bunca kişiye yer bulurken sana ufak bir yer ayırırdım her zaman
Meyveleri olunca sevinirdin, birçok kez seni unutup tüketirdim meyveleri.
Olsun ben iyiydim ya senin için bu yeterdi
Dalları her gecen gün senden uzaklaşırdı ,sen hem sevinir hem tedirgin olurdun
Ben yeri gelir seni bile görmez olurdum,
Anne senden uzaklaşan dallar teker teker kırılmaya başladı
Hiç kimse senin gibi yaklaşmıyor,dalı tutan kırmadan kesmeden rahat etmiyor
Anne hep nasihat ederdin ya ben şimdi yaşadım gördüm,
Senden uzaklaşan dallar yaralı olsun geri kalanları da ben keserim
Yeter ki sen ol hep yanımda büyüttüğün ağaç inşallah yaşam olacak sana da bana da

Yücel KUMAŞ