HÜZÜN YAĞMURLARI
Bir boşlukta giderken
Hüzün yağmurlarıyla Eşleşti bütün duygularım Gökyüzünde bir yağmur olup Durmadan aktım Bilinmezlere doğru Ne toprak kabul etti beni Nede yer yüzünde ki Uçuşan kelebekler Benim bu yolculuğum Nedenini bile bilmediğim Garip bir yolculuk aslında Hayat denilen bu yolculukta Tüm yollar bana kapalıyken Ben ise bütün yollarımı Sevgi kırıntılarıyla açıyordum Bir güneş gibi doğuyordum Sevda sancısı çeken gönüllere Ama şunu iyi biliyordum ki Yaşanılan tüm masallar gibi Benimde hiç bitmeyecek olan Bir masalım olacaktı artık Bundan böyle sonsuza dek Ben bugüne kadar yazdığım Bütün şiirlerimin satırlarına Gözyaşlarımı bıraktım usulca Sessiz gelen bir rüzğar gibi Usulca estim saçlarınızdan Bir toz bulutu gibiydim Bir kaybolup bir görünüyordum Aslında ben hiç kimsenin Kimsesiz kalmış yanıydım Yazdığım tüm satırlarımda Bazen hüzünlü bir şarkıydım Bazen ise gökyüzünde uçuşan Bir martı kadar özgürdüm Ve sahile vuran dalgalar gibi Her sabah güne merhaba diyen Aydınlık gök yüzü gibiydim Ben hiç kimsesiz kalmışların Yaşama dört elle sarılan Son kalan umuduydum Sabah haberlerinde okunan Acı çığlıkların gözyaşıydım Beni görmesini bilenlere Aşkın en üst noktasıydım aslında Ve şimdi görünmezliklerde Kaybolmuş garip bir adamım... Ufuk GÜNEY |