Bir boşlukta giderken
Hüzün yağmurlarıyla
Eşleşti bütün duygularım
Gökyüzünde bir yağmur olup
Durmadan aktım
Bilinmezlere doğru
Ne toprak kabul etti beni
Nede yer yüzünde ki
Uçuşan kelebekler

Benim bu yolculuğum
Nedenini bile bilmediğim
Garip bir yolculuk aslında
Hayat denilen bu yolculukta
Tüm yollar bana kapalıyken
Ben ise bütün yollarımı
Sevgi kırıntılarıyla açıyordum

Bir güneş gibi doğuyordum
Sevda sancısı çeken gönüllere
Ama şunu iyi biliyordum ki
Yaşanılan tüm masallar gibi
Benimde hiç bitmeyecek olan
Bir masalım olacaktı artık
Bundan böyle sonsuza dek

Ben bugüne kadar yazdığım
Bütün şiirlerimin satırlarına
Gözyaşlarımı bıraktım usulca
Sessiz gelen bir rüzğar gibi
Usulca estim saçlarınızdan
Bir toz bulutu gibiydim
Bir kaybolup bir görünüyordum
Aslında ben hiç kimsenin
Kimsesiz kalmış yanıydım

Yazdığım tüm satırlarımda
Bazen hüzünlü bir şarkıydım
Bazen ise gökyüzünde uçuşan
Bir martı kadar özgürdüm
Ve sahile vuran dalgalar gibi
Her sabah güne merhaba diyen
Aydınlık gök yüzü gibiydim

Ben hiç kimsesiz kalmışların
Yaşama dört elle sarılan
Son kalan umuduydum
Sabah haberlerinde okunan
Acı çığlıkların gözyaşıydım
Beni görmesini bilenlere
Aşkın en üst noktasıydım aslında
Ve şimdi görünmezliklerde
Kaybolmuş garip bir adamım...

Ufuk GÜNEY