Severken eline yüzüne kurumlar bulaşmış ,
Sevdiğinin narına yanarken , ödü ateşe kaçmış.  
Akılsız  , divane  gezerken yolunu şaşmış, suya ulaşmış . 
Olanlar o zaman olmuş iste...
Yüreğindeki har’a bir damla su düşmüş.
Acı acıyı, su sancıyı hesabı; açılmış yüreği, göğü görmüş.
Bir damla bir damla daha derken ateşi sönmüş. 
Yılların sıcaklığından bunalmış Kahraman , 
Suyun serin nefesine doyamaz olmuş. 
Bir gün gelmiş , hiç kalmamış .
Eliyle ateşi aramış, yok! 
Külünü aramış, yok! 
Olmadı kurumlarını aramış ......
Her yere dağılmışmış.
Topla toplayabilirsen... 
İçi titremiş ...  Üşüyormuş . 
Suya dönmüş.... Isıt beni demiş. 
Su duyamamış çünkü çağıl çağıl başka derelere akıyormuş. 
Kahraman,soğumuş soğumuş.....donmuş.... 
Ve ölmüş .... Kimsenin haberi olmamış .
Narına yandığı sevgiliyi mi merak ettiniz...
Şimdi o da sulara kanıyormuş. 
Az kalmış..  Kavuşacaklarmış... 

Aslında yok böyle bir masal
Ateşe yanan da yok
Suya kanan da
Herkes sevda da , gününe kısmet!