Ben, gök kubbenin rahminde
Doğmayı becerememiş bir cenin.
...
 Yırtık haritada rastgele bir yer ararken parmaklarım gitmeye,
Sıfır noktasında kilitlendim.
Bir güz kapımı çaldı,
Lapa lapa ağırlıksız yağan karlardan
Üşüten kış musikileri dinledim.
Sonra...
Gök kubbe göz göz oldu, yankılandı.
Bol sancılı bir doğumla dünyaya geldim söz gelimi, 
Belki aklı biraz kaçığa çaldıran vakumla.  

Doğmak yeterdi...
Bir kere doğdu mu insan
Ne ağrı kalır, ne sızı
Hayalet ışıklar uzaklaşır,
Mor gölgeler mevta.
Sırtımdan sızan kan,
Teyemmümle arınır.  

Gözleri kamaştıran ışıklar iner göz bebeklerine,
Bir bahar kırpımı çiçekler konar saçlarına,
Şairin dediği gibi;
"Başına sevda gelecek,sevda gelecek"

Burçlarına sevda bayrakları dikilir.
Ah, o destursuz kelebek bir daha gelir.
Kulağına sırrını, omzuna rayihasını bırakır.
Tutarsan kanadından, renklerini senin yaşamına adar.
Ve sessizce ölür.

Ben doğmayı becerememiş cenin,
Doğumum için ölümü göze almış kelebek,
Hiç tutmam kanatlarından,
Avcuma kon.
Fısıldadığın renkler ikimize de hayli hayli yeter.