3
Yorum
5
Beğeni
5,0
Puan
925
Okunma
içindeyken unutuyor insan yalnızlığı yazmayı
ah...nasıl kaçırdım seni
eski konak güzeli
ama şimdi iyi öğrendim
her odada ayağıma batan
çakır dikenlerini budamayı
sanki
bir odada demirciler
diğerinde pineciler
biri yama yapar ışığıma
biri düşlerime pranga
öyle aceleciler
ikide bir gözüme batıyor kalın kitapların arasındaki
ışıldayan kartal kanadı
kimbilir neresinde kaldım hayâllerimin
açsam büyümüştür oradaki kız
asfaltlar dökülmüştür kaldırımlara
lavaş kokularında kurum
rötar tut kanat,muhkem kalsın kalelerim
beleşine gezerim akşamları içinde bir müzenin
çöpte görenler almaz
saman kağıdında notlar,düşülmüş tarihler
nerede ter düşmüş bıyıklarıma
nerede kor yüreğime
dili yok işte belgelerin
ama seni açacağım kesik belikli kitap
ahşap dişliler bel veriyor artık
biliyorum
hay verilirken süphan’a doğru
o yörük kızının gözleri
sende yapışık
kasım
5.0
100% (8)