burca dikilmiş bayrağın gün
gün kızgın, gün sıcak, yalpalak
tepemizde azgın bir boğa
durmadan tepiniyor


geri geri çekiliyor sular
boyunlarını eğiyor çiçekler gibi
boynu kıldan ince gelincik
savruluyor rüzgârda


ağam bu yol kimlerin
inatçı, kemirgen keçiler dağlarımızda otlayan
vurdulu, kırdılı bir filmde
geçiyorlar üstümüzden


kim at oynatıyor, kılıç çekiyor
eşkiyaya mı kaldı bu yurt ne
bu ince akan dereler
bu yoğurt çalan eller


kim ekiyor kim biçiyor bu toprakları, kim yiyor
bir evlek yer düşmüyor Muhsin’e de
şehit düşüyor
gelincik gibi toprağa


ağam bayrak asmaz, yol keser
yordam keser, el keser
bir direkte sallanır bebelerin
oluşmamış düşleri


bir tepe iner de çıkmaz bize
açamayız akıp giden suların önünü
bize taş olup yuvarlanmak düşer
ağaların başına


kim göçer bu ellerden kim kalır
gözyaşıyla katlanılmış bu mendili kim açar
yönümüzü çevirir de güneşe
bayrağı sevindirir


evimizi ısıtacak bir avuç toprak
bebelerin yüzünü güldürecek
ağıtlar olmayacak bir sabah
kendi yağımızla kavrularak


gidişin olsun da ağam
gelişin olmasın hele!


4. 8. 2012 / Nazik Gülünay