birgün bile benim yerime olmadınız
adım miskin bir dilenci diye geçmiş bir kez zabıtlara
saltanatınız size kalsın
altı üstü bir parça insanlıktı dilendiğim
farkına varamadınız
siz hep kolay olanı seçtiniz
savcı da yargıçta sizdiniz
hükümsüzdüm ya hüküm de sizdiniz
kimdim nerde nasıl başladı yolculuğum
şimdi neden burdayım
merak edip sormadınız

görünen yüzümdü ilgi alanınız
mazimin tozlu raflarında
merak edip de gezinmediğinizden
gözlerinizi gözlerimde gezdirmekten çekindiniz
birkez bile benle sarp yamaçlarda buluşmadınız

yüzüme biraz dikkatlice baksaydınız
gözleriniz geçebilseydi
gözpınarlarımdaki raylar üzerinden
göz ucumda kalan derin izler ifade ederdi
tırmanmadığınız yokuşları tırmandığımı
gitmediğiniz uzak şehirlere nasıl vardığımı

takatsiz dizlerimle toz toprak içinde kalırken
her adımda nasıl biraz daha düştüğümü
düş yorgunu gözlerim söylerdi
yüzümdeki kertiklerin herbirisi
düşerken ortalıkta tutunacak
kuru bir dal bile bulamadığımı söylerdi
tutabileydiniz elimi şöyle bir
avuçlarımda gizlenen zulaların herbiri söylerdi

sorsaydınız söylerdim
öylesine değseydi şöyle eliniz bir omuzuma
insana hasret haykırışımla anlatırdım
dikenli yollarda nasıl parçalandığını avuçlarımın
kan yarığı ellerimi
koltuğumun altına gizleyişim
ürkütmek istemeyişimdendi sizi
siz zavallılığımdan sandınız
bu yüzden
yaralarımın üzeri açık kaldı hep
farkına varamadınız

incindim örselendim lakin ilenmedim
dilenciydim
aşka inanıp sevda dilendim
insana inanıp
sevgi dilendim
sonunda
Hakka dönüp
yol dilendim

adım miskin bir dilenci diye geçmiş birkez zabıtlara
aşk içinde aşka yol alırken aşkla
hay deyip de yüzümü HU ya çevirdim




28.07.2012
ferhan erdoğan