ne güzel salınırdı dalların rüzgarın ıslığıyla
dans eder gibi
ne güzeldi o aranızdaki doyumsuz ahenk
ve ne güzeldi
birlikte tuttuğumuz o renk

sen maviye uzanırken
maviyi düşlerdim ben

sen bilmezdin bende söylemezdim
koca gövden
göğe yükselen azametli dalların
çıkardığın hışırtıyla
uykularımın ninnisi olurdun
dut ağacı sen benim rüya ağacımdın

güçlüydün
güçlüydü masum düşler sınırsızdı hayaller
hayaller ve düşler
birer devdiler
ne garip hepsi
düş/tüler
hatrıma düşer bazı bazı
unutulmaz emsalsiz hazzı
ne güçlümüş meğer o düşler
varsın düş olsun adı
kalmadı şimdilerde yaşamın tadı

uzanıp bir hamleyle gökten yıldızları koparır
sererdim yere
yada göklere uzanıp
serilirdim uçsuz bucaksız bulutların üzerine

ne sırlarımı sakladın sen birlikte salınırken
o vakitler kavakyelleri eserdi serde
hüküm sürerdi gözü kapalı bir cesaret
yoktu ortalıkta böyle pervazsız esaret
dut ağacı biz birlikte yol aldık
birlikte boy verdik
birlikte büyüdük birlikte düş/tük seninle

yüreğime düşen ilk zemherinin
kirpiklerime düşen ilk çiyin
şahidiydi gölgen
ve ilk sobelendiğim yerdi o koca gövden

hayata merhaba dediğim o gün
şansmıydı şanssızlıkmı bilmeden
toprağa konmuştu seninde fiden
belkide sırf bu yüzden
fazlaca aşinaydık sen ve ben
dut ağacı
benim ağacımdın sen

bilmem hatırlarmısın bir gün
yeşil renkli kocaman bir böcek konmuştu
yapraklarından birine
hani koca birde torbası vardı
korkmuştum
sanmıştım sana zarar verecek
seni yiyecek
yiyip bitirecek

bilemezdim ipek böceği
dut ağacsız olamazdı
ve aradaki ince bir
aşktı

şimdi yerinde yoksun yanında yokum ben
nerde o tatlı meyven
nerde güç veren o koca gövden
nerde ipek böceğin/m
nerde
vazgeçilmez aşkın/m
nerde hayallerim
nerdesin-nerdeyim

sende hatırlarmısın beni seni hatırladığım gibi
özlermisin sende
benim seni özlediğim gibi

hoyrat bir rüzgardı esen
hoyrat bir eldi seni kesen
amansız hoyrat bir rüzgardı
bizi yerimizden eden

dut ağacı
arasıra sende beni hatırlayıver
anılara arada sırada da olsa
şöyle bir dokunuver



31.08.2010
ferhan erdoğan