ruhuma yalanı omuzlamak
kasıp kavururken bedenimi,

vicdanımın sesi nefsimin
karanlığında boğuldu.

çözümsüz bir bilmece gibiyim

geceye düşen yalnızlığımın sorgusu
sürgün eder içimdeki dünyayı,

dürüstlüğüme yüklenen
hayatın karmaşık saplantıları,
zehirli oklarını fırlatırken
gözümün karasına,

tarihin aradığı başka bir budala da
benmişim meğer,

farkında olmayışımı suçlarken aklım,

aynalar yüzümü gözlerime akıtan
bir büyücü gibi
devrilen krallığımı
sürükleyen zamana boyun eğdi,

kendi ipini boynuna geçirmiş
bir mahkum gibiyim şu an;

meşruluğunu kaybetmiş düzende
Tanrının adaleti konuşmuyor artık,

değişik oyunların korkusu var,

düşlerim geriye sarmış bir makara
ve aynı tekrarları yaşamaktan yorulmuş,
bıkkın hüviyetini ısmarlama
düşüncelere salmış haksız insan duruyor
göz ucumda barınan.


huzurum kavgaya and içmiş insanların
tuzağında parçalanırken

sarkık merhametim
yılların yorgunluğun da
tökezlemiş bir oyuncunun
cılız sesini vuruyor diline,

başka iklimlerin rüzgarında savrulmaktansa
gövdemi kıracak ölüm
bana müjdedir,

toprak bedenimle açlığını gidersin
Tanrıya olan borcunu kapatmak için.


AĞLAYAN NİSAN