21
Yorum
14
Beğeni
5,0
Puan
1997
Okunma

kavaklar eserdi başımızda deli deli
kör bir aşık gibi gezerdik
sular bulanık mı bilmezdik
kim kirli ayaklarıyla keser,
bulandırırdı en baştan
gerçi bir şiir buldurdu yolumu
toprağı gördüm
tohuma elledim
düğümünü çözdüm başakların
gücüm sonsuzdu
ak solumasıydı insanın
-gerçekte nasıl bakarsak öyle görünür insan-
bir yüzü olmalıydı
toprağın yüzü gibi
dalgalanınca başaklar
gülmeliydi
yüzünün sevgisi aşmamalıydı insan sevgisini
bir don giymeliydi
sınırsız
ah benim şeytanı alteden düşlerim!
buldurdu gerçi yolumu
kaba- saba ayağı lâstik ayakkabılı bir kızken
benim olmaktan çıktı ellerim
siz bir nergisde gülerdiniz
tohumun kırmızı gülünde
kuytudan çıkıverirdi sesiniz
yıldız kuşanırdınız karanlığın beline
derinlerde bir kavak kırmazdı rüzgârını
10. 12. 1994 / Nazik Gülünay
5.0
100% (16)