Babama Hitaben….



Yokluğun gölgesine serdim yatağımı,
En kalitesiz tütünle besledim dudağımı.
Ekmek için gurbette buldum ayağımı.
Eller yetim lokması sayıyormuş baba.

Yalnız kaldım gurbette, acıttılar içimi,
Bildiler ki sen yoksun, kestiler bileğimi,
Kurtulamadım baba, erittiler gençliğimi,
Eller zehirli kaymak sunuyormuş baba.

Ne evlatlığımı bildim, ne oldum baba,
Fani ayrılığınla dünya bindi omzuma.
An denilen mevsimsiz güllerim açınca,
Eller yüreğimi dertsiz sanıyormuş baba.

Yıllar soğuk soğuk eserken üzerime,
Mevsimler bir bir dönüşürken güze,
Yorgunluğun çizgisi düşüce yüzüme,
Eller takvimleri gösteriyormuş baba.

Tüy iken kanat oldum, yavru iken baba,
Sevgiye hasret kaldım, yürürken sıratta.
İki insan oldum sen toprağa varınca,
Eller yetimi iki kere vuruyormuş baba.

Bilirim ki; istesen de gelemezsin geri,
Halimi görüp de perişan etme kendini.
Evvel Allah bu kızın aşacak engelleri,
Eller Hak karşısında ağlıyormuş baba.

Kasım 2007

Elvan USUL