kandahar’da kayboluşum düşüyor düşüme
delhi’de raydan çıkan utanmaz bir trenin altına yatmışım
yaşıyorum hayret
ne zaman kudüs’ü develerle geçsem
etiyopyalı aç bir çocuk
durmadan bağırır göğsüme göğsüme




uyandığımda istanbul/ istanbul tarzı fakirliğim
uyandığımda
su yüzeyini titreten çığlığım/ yoksulluk mudur adı


demiştim ki
gözlerimden silmiştim
sahra iklimlerinin çılgınlığını
evsiz yurtsuz bir ayışığı dokunmamıştı henüz
beyoğlu’nda sabaha karşı/ cam kırıklarındaki yüzüme
yosunlu ve ağlamaklı duvarlara
kaşlarımı devirmedim hiç
sarmaşıklar sarmadı kollarımı
serçeleri dudaklarından
papatyaları boynundan öpmedim/ öpemedim
ama
tüm kara ve demiryollarının uzantılarını
parmak uçlarımla takip ettim hep
eprimiş bir haritada/ yolculuk mudur adı




günlerdir bakışlarım çivileniyor
uçurum bitimlerine dağ diplerine okyanus sonsuzluğuna
her gitmek yeni bir gidişi tetikliyor
yetmiyor yine de
ama bir ağlasa gözlerim sarsıla sarsıla
nasıl rahatlayacağım kimbilir
oysa
her ölmekten bir yaşamak çıkartıyorum ben
oysa
her kayboluşum
yeni bir kimlik ifade ediyor seri katillere






istanbul gibi ağlıyorum şimdi
beyoğlu’nda bir sabah/ ipimi çeken yağmur
şaşır şimdi serüvenci kalbim/ bak
henüz vurulmamışım/ hayret et
keder midir bunun adı






ALİ TANYILDIZ