“çocuk, avucundaki harflerle koşarak gelir annesinin yanına

bak, sokakta uyuyakalmıştı sanırım bu masal

kediler dağıtıp duruyordu sayfalarını

oyun oynuyorlardı sesli-sessiz” der



masalların uykusu hep böyle ağır mı olur anne…



güneşin saklandığı bir günün akşamında

gökyüzü de yıldızlarını saklamıştı gece vakti

oysa tepeden tırnağa oyun çocuğuyduk biz

gecekondularımızın kagir kokusunda…



teneke sobalarımız kestane kokardı hep

yer yatağımız toprak

bir masal gelirdi annemizin dilinde

içinde dünya güzeli şeyler olurdu

kuşlar hiç ölmezdi mesela

kimseler kırmazdı oyuncakları

cadıları bile güldürürdü bizi

dalıp giderdik prensin/prensesin gözlerine

uyumak istemezdik sıkardık gözlerimizi



uykumuz dağılsın diye arada

anne bugün yine çok güzelsin derdik

eşek sıpaları lafını duyunca

ne çok gülerdik…



anne, hiç bizden önce uyumuyor bu masallar

yoksa bizi uyutmak için mi yazılıyorlar!





gözlerimiz yavaş yavaş ağırlaştığında

anlardık masalın biteceğini

gaz lambası da bizimle beraber kapatırdı gözlerini

kısa bir gölge kalırdı badanalı duvarda

alnımıza bir dudak dolusu masal bırakırdı annemiz

bizi seyrettiğini hissederdik elinde masal kitabıyla

sonra örterdi üstümüzü usulca

baş ucumuza bırakırdı masalı

bizimle uyusun diye



bugün de uyuttum çocukları diyerek

bütün masallar uykusunda gülümsermiş

biz uyuduğumuz için göremedik gülümsemesini

senin kadar güzel gülümsüyor mu anne…





(iyi uykular çocuklar)









Anne sana da iyi uykular…









Kızılcan/2012