kimim, hiç kimseyim
ben kendini sende unutmuş yabancıyım
ellerim bana ait değil, benim değil bu ağlayan gözler
nasıl kalem tutar şimdiden sonra parmaklarım
hangi avuntu ısıtır avuçlarımı hangi şiir yalnızlığımı örter
ben ki basma kalıp bir hikayenin son molasıyım
tüccarıyım klişe kelimelerin
ayracıyım içli bir romanın, en çocuk resmiyim
git git başımdan İstanbul
hep mi kahır, hep mi hicran
düşmüyor gözlerimden son İstanbul şarkısı(?)
o ki aşka tövbe bozduran...

....



bıraktığın kadarım işte
bozma üzerini örttüğüm sessizliğimi
nadasa çektiğim kirpiklerimi asiliğe uyandırma
söndürdüm yüreğimdeki ihtilâl yangınlarını
ve yaktım savaş gemilerimi, dudak kıvrımlarında yüzen
şimdi yok yere
düşüncelerimin pimini çekme yeniden








şimdi yüreğimin en asil zindanı küçük bir kızı ağırlıyor
ve unutturmaya çalışıyor baharı, yediverenleri ve açelyaları
hatta yedi düvel acılarını
erguvan ağacının gölgesinde, bir melek
dizlerinde sallıyor üryan ve masum duygularını
ve merhametini biriktiriyor alnında
şimdi sen karanlık ve izbe koridorlara bir kibrit çakacaksın
yüz yıllık uykusundan uyandıracaksın
yapma
bakışın katline ferman
gülüşün çocuk düşlerine infaz olacak belki de
bilirim mimiklerindeki sahte asaleti
ki onlar kıyamet alâmeti






bakma bana öyle
avuçlarıma yıldız yağdırma
tanışmamalı yeniden ellerim terli alazla
hatırlatma aklıma getirme
çek saçlarının rüzgârını, urgan ağrılı boynumdan
bakışlarından saçılırken oklar, aşk inadına mahşer yeri
...sen serseri bir uçurum çiçeği
hicran ko(r)kulu
ve ölüm rengi




say ki
esmer bir serencamdın
siyah bir şaldın üşüyen omuzlarıma bir yas molası
kutsanmış ağıttın ömrüme emanet
ahir zamanlarımın dilimde buruk ezgisiydi adın
adresini şaşırmış takvim yaprağıydın kehribar sarısı
sana yazdığım kanamalı şiirlerimin eskizleri
senden sonraki yaralarıma zemheri dokunuşlu sargı bezi




biliyorum
sonum olacak gözlerindeki davet
çek bakışlarını Allah aşkına
dirayetsiz ve s/avunma/sızım
dört kitaba yeminimdir
vehim bir sancıdır gözlerimde red...




de_soulmate


Fotoğraf; Seçil Nimet