Kalabalaştıkça yalnızlaştık,
insanlar çoğaldıkça insanlık azaldı biliyorum
susuyorum
susu’yorum
su’su’yorum...

Sözlerim sesini unutuyor kelimelerin derinliğinde
düşüp kaldığım anlam çukurları karışlıyor aklımı
adım adım düşüyorum gerçeklere
sabah ezanı yokluğu öğlen namazı vedâsı gibi
soğuk bir yüz
sarı-sıcak sevgi çizgileriyle bezeli bir simâ...

düşün
düşün babam
gözlerimde halen bir damla
kendini saklamış, anne denildiğinde akmak için hazırola geçiyorsa
firkâtlar hafif kalıyor
isterse altın köşkünde vuslatı belesin tesellilere umarsızca...



bilsen
bilsen onsuzluğun her dakikası bir ölüm
ben annemsiz de yaşarım ama
annemli bir başka yaşardım der gibi susuyorum ya
her bir harf düğüm oluyor boğazıma
anlıyorsun
anlıyorsun değil mi babam...

yoruldu
ilerlemeye çalışırken bu yorgunluk ile can
yaşamaksa alnımıza yazılan bu hezeyân
son nefesi Rabb’e teslim edene kadar sabır
sabır gülüm
sabır babam
sabır aman...


birgün
birgün dizinin dibinde olacağım
belki olmazsa iki avcunda bir dua...
amin dersin diner sızılarım
kızım dersin hissederim belki sol yanımdan
belki musalla taşımdan...