topraktan değil
etten, kemikten
bir başka ülke bilmiyorum
“T” harfiyle başlayan
parçalanmışlığa adanmış bir “M” yi
kendinde ve kendiyle toplayıp başkent kılan

onu seviyorum
hiçbir zaman çoğalmaya, bölünmeye korkan
o adamlardan biri olmadı o
onu seviyorum
çok nedenli
ama hiç sonuçlu belki

çoğu zaman mecburiyet aloları dışında
bir oda bir salon
uzanıyoruz onunla birbirimize
olabildiğince çıplak olabildiğince düz
onun nefesindeyim
ciğerlerine iyi bakması ondan tek beklediğim

şiirden nefret ediyor
ama siz bilmiyorsunuz şiirler okuyor bana
gözlerine bakıyorum o ara
yeşil iki çekirge zıplıyor
onun gözlerinden benim tarlama
talanım
sonra yüzüne bakıyorum
yorgun yüzüne
her bakışımda kavşaklara bölünen
yolu çıkmaz sorulu ifadeler
biraz önce hangi sokaktaydım?
şimdi nerdeyim?
yarın nerede olacağım?
bilmiyor
hala
“beni tanrıdan bir başkası yargılayamaz”ında hayatın
onun için bir ömür hürlük diliyorum

bana benim kollarımla sarılıyor
hiçbir şey konuşmuyoruz o anlarda
omzu boynuma boyunluk
kestirdiğim saçlarımı okşuyor
inanıyorum o zaman bir an önce uzayacaklarına
alçıya alınıyor tüm kırıklarım onun emanet kucağında

aidiyet yok diyorum
o an bana bir bakıyor
rengi atıyor kadınlığımın
tuzlu göğüslerine çekiyor başımı
ben oracıkta onun oluyorum
sonra
ıslak kalp atışları
milyonlarca beyaz karıncayla en ele tutuşup
dans ediyorum
bir salon bir oda bir adamda


mç-jir-fhrn